"Echo Champer"  2017

Βιντεοεκατάσταση  3 συγχρονισμένων προβολών, επάνω σε  θραύσματα σκυροδέματος. 

video-sound installation Echo Champer (2017)    

Stelios Dexis, Myrto Vounatsou, Cynthia Gerothanassiou, Ioanna Kazaki,  and their guest Panagiotis Triantafyllidis, attempts the conversion of a semiotically loaded material, the rubble, into a contradictory, controversial space between reality and dream, truth, deceptiveness, illusion and deceit. The ruins are the building materials of a multi-level sculpture on which the unceasing movement of small sheep is projected, while at the same time the melody of a child lullaby is heard. The artists use the combination of the traditional symbolism of the elements of their work with the inherent ability of visual and sonic repeatability to "put to sleep" and "hypnotize" the viewer to comment on the practice of power systems to put citizens in a "passive" mode, avoiding thus any notion of risk. The news media term echo chamber refers to the condition in which information generated and manipulated by power is reproduced, homogenized, accepted without critical filtering and ultimately established as correct and universal by means of their "bombardistic" repetition by the mass media. Essentially, the work deals with the contradiction of "risk taking" in its most realistic, contemporary version, at a time when truth and ignorance alternate without distinction by the ruling power according to its purposes. The seemingly safe or the precarious daily life is to a great extent a product of "processing" and determining the consciousness of the masses by the power systems. Consequently, "risk" and "non-risk" are not defined by objective criteria or healthy consciences, but by whom, how and why the role of the patron of society has been obtained. The idea that "seeking the truth requires risk" is not of philosophical nature, but a fundamental principle of the protection of basic human rights.

"Goodbye blue sky ΙΙ" 2017 

Βίντεο-ηχητική διαδραστική Εγκατάσταση μεταβλητών διαστάσεων 2016-2017    

                                                 

CONCEPT

Στο άχρονο σύμπαν σπασμένα ψηφιακά αρχεία ταξιδεύουν χωρίς προορισμό.
Τι ψηφιακά ίχνη αφήνει ένας πολιτισμός στην δύση του; Αρχεία που περιέχουν διαστρεβλωμένες εικόνες, αποσπάσματα από βίντεο και ήχους από κάμερες επικοινωνίας και παρακολούθησης που κατέγραψαν πραγματικά αλλά και μη πραγματικά γεγονότα. Αρχεία θραύσματα δράσεων και καταγραφών, εικόνες διάσπαρτες και πολλές φορές πλήρως παραμορφωμένες, που ταξιδεύουν στο σύμπαν με σημείο αναφοράς το τέλος ενός πολιτισμού που μεταλλάχθηκε και χάθηκε βίαια σε μια μη χρονολογημένη εποχή. Βλέποντας μια εικόνα που σχεδιάστηκε πριν χιλιάδες χρόνια, κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν, αλλά αυτόματα το παρελθόν υπάρχει στο παρόν και στο μέλλον. « Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος,
είναι ίσως και οι δύο παρόντες στον μέλλοντα χρόνο. Αν όλος ο χρόνος είναι αιωνίως παρών, όλος ο χρόνος δεν μπορεί να πληρωθεί. ‘Ότι θα μπορούσε να συμβεί είναι μια αφαίρεση που παραμένει μια διαρκής δυνατότητα μόνο σ έναν κόσμο από εικασίες. Ότι θα μπορούσε να συμβεί και ότι συνέβη, δείχνουν σ’ ένα τέλος που είναι πάντα παρόν.» Τ. Σ. ΕΛΙΟΤ
Η βιντεοεγκατάσταση έχει σχεδιαστεί για να υλοποιηθεί σε έναν χώρο ο οποίος να παραπέμπει σε αίθουσα πληροφοριών από έναν πολιτισμό τεχνολογικά ικανό να επικοινωνήσει (και να αυτοκαταστραφεί). Η αίθουσα καλύπτεται από ένα σύστημα διαγώνιων ασύμμετρων μεταλλικών υποστυλωμάτων που ενώνουν την οροφή και το δάπεδο, ενισχύοντας την ασφυκτική ατμόσφαιρα της καταγραφής μιας καταστροφής. Μια παρουσίαση που περιγράφει διαισθητικά, τοπία αφαιρετικά και συμβολικά, χωρίς σαφή προσδιορισμό του σημείου αναφοράς τους. Μια βιντεοεγκατάσταση με πολλαπλές ροές βίντεο και φωτεινά κουτιά με εικόνες ερήμωσης, σχόλιο για την δύση μιας εποχής, αλλά και ένα αδιόρατο σχόλιο ελπίδας στον θεατή του χθες.

Στήσιμο της διαδραστικής βιντεο-ηχητικής εγκατάστασης στο  ATHENS DIGITAL ARTS FESTIVAL, με τίτλο Goodbye Blue Sky III (2017) Αθήνα, 18 έως τις 21 Μαΐου, Μητροπόλεως 23, www.adaf.gr

Βιντεο-ηχητική εγκατάσταση "Fight-or-flight ", 2 min, in loop.

Πραγματεύεται το ύψιστο ανθρώπινο ρίσκο, τη διακινδύνευση της ίδιας της ζωής, που αποτελεί πράξη αυτοσυνείδησης του ατόμου ως οντότητα. Μπροστά στην πιθανότητα του θανάτου και αποτιμώντας το τίμημα του ρίσκου, τη ζωή, ο άνθρωπος βιώνει τον εξανθρωπισμό του, την προϋπόθεση για την κατάκτηση της αληθινής ελευθερίας του. Από την πορεία διακινδύνευσης μέσα σε μια βάρκα για ένα καλύτερο μέλλον μέχρι το ταξίδι ενός κοσμοναύτη στο διάστημα για την προώθηση της γνώσης της ανθρωπότητας, αποκαλύπτεται το σύστημα αξιών για το οποίο τίθεται σε κίνδυνο και αξιολογείται η ίδια η ζωή. Η ελπίδα της προστασίας και εξασφάλισης της, αλλά και των αξιών της, υπερνικά το φόβο του θανάτου, αναδεικνύοντας την υπέρτατη θυσία, της ζωής για τη ζωή.

"DAHUT"  2016

"Meta-data" 2016-2017

Βίντεο-ηχητική εγκατάσταση, μεταβλητών διαστάσεων. 

Ψηφιακές εκτυπώσεις σε φωτεινά κουτιά, προβολή βίντεο.

nameless platform-Λουτράκι

Η εγκατάσταση "Meta-data" είναι ένα δικτύωμα πληροφοριών, ασαφώς χωροχρονικά τοποθετημένων υπογραμμίζοντας την φύση του τετελεσμένου γεγονότος της κατάστασης που έχει τον χαρακτήρα του μη αναστρέψιμου και που αφήνει τα ψηφιακά του ίχνη να ταξιδεύουν στο διηνεκές ως μνημεία της ανθρώπινης φύσης.

"BALANCE "2016

 Video Installation 3 συγχρονισμένων προβολών.

1° Φεστιβάλ Φωτογραφίας & Βίντεο στην Πρέβεζα Διοργάνωση Ε.Φ.Ε.Π. & Δήμος Πρέβεζας 23 Ιουνίου - 2 Ιουλίου 2016, Στην Οικία Αθανασιάδη, Σαπουντζάκη 4 & Λ. Βύρωνος

Μια πειραματική έρευνα στη νοητή αναπαράσταση, βασισμένη στις οπτικές και διανοητικές μορφοποιήσεις των εννοιών. Ο σχηματισμός παραστάσεων δια μέσου των αισθήσεων μας, "αυτό είναι ένας ναός", αυτό είναι μια βόμβα", πραγματοποιείται μέσα  από ένα σύνολο μορφικών χαρακτηριστικών και ιδιοτήτων των αντικειμένων, τα οποία συνδυάζουμε και ερμηνεύουμε με την διάνοια μας. "Με την νόηση τελικά τα καθιστούμε αντιληπτά αυτά και όχι με τις αισθήσεις" (Κικέρων ΑC. pr., 2.21).

Αλλά μήπως το μήνυμα είναι αντεστραμμένο? Αν την δούμε υπό το πρίσμα μιας Μαρξιστικής θεώρησης του θέματος αυτή η σχέση παύει να είναι αντιθετική, συγκρουσιακή αλλά μια ταύτιση των συμβόλων. Αφενός της φυσικής καταστροφής του ανθρώπινου σώματος από αντικείμενα καταστροφής. Αφετέρου τα σύμβολα της πνευματικής καταστροφής της ίδιας της ουσίας της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από την θρησκεία που θεωρήθηκε "όπιο του λαού και αποτελεί την καρδιά ενός άκαρδου κόσμου (Μαρξ)»ο Λένιν πως «η θρησκεία είναι μια απ’ τις μορφές της πνευματικής καταπίεσης που καταδυναστεύει παντού τις λαϊκές μάζες, που τσακίζονται στη δουλειά προς όφελος τρίτων. Η αδυναμία των τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση στην πάλη τους ενάντια στους εκμεταλλευτές γεννάει την πίστη σε μια καλύτερη ζωή μετά θάνατο, το ίδιο αναπόφευκτα όπως η αδυναμία του άγριου, στην πάλη του με τη φύση, γεννάει την πίστη στους θεούς, τους σατανάδες, στα θαύματα, κλπ».

Μαρξ η θρησκεία είναι το όπιο του λαού και αποτελεί την καρδιά ενός άκαρδου κόσμου»

"Wir? nochmal" 2016

Διαδραστική βιντεοηχητική εγκατάσταση με 2 διπλή προβολή και φωτεινά ηχητικά γλυπτά.

4 th International Congress of Dramatherapy & Playtherapy of HADP, Eros & Psyche from Myth to Perspective, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο.

A dual synchronized projection Video Installation

Interactive audiovisual installation of mutable dimensions.
Creators: Mytro Vounatsou, Stelios Ntexis (Visual Artists, MFA In Digital Arts), (conception, design, production) Panagiotis Triantafyllidis (Animator), (creation of the interaction mechanism) Synthia Gerothanasiou, Thodoris Lalos  Visual Artists), (recitation of the poem)
Presented as part of the third phase of the experiential, dramatherapy workshop “Eros &
Psyche: Initiative Whispers”. Vounatsou Μ., Ntexis S. (Visual Artists, MFA In Digital Arts)
“Anna Blume” a poem by Kurt Schwitters is the starting point to asking questions on the
relationships between the two genders. The installation “Wir? nochmal” (We? again), using
multiple perspectives, fragmented pictures and paradoxical elements, reflects the fragmentation of the romantic encounter between Male and Female.
Through a series of stereotypic images and paradoxical modes of contact, communication
is dubious and the trauma of love hovers like a pending question   mark

“I,my, You, We?” (Ich, meiner, Du, Wir?).

The project brings to the spotlight a questioning of modes of contact, relationships,
I, “we”, and  “together”.

"parallel Waves" 2015

βιντεοεγκατάσταση, βίντεο HD, διάρκεια 3,30 λεπτά, 2015.  Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο  

Η μνήμη είναι βασικό συστατικό της καλλιτεχνικής δημιουργίας και τροφοδοτεί με έμπνευση την τέχνη των εικόνων, διατηρώντας έτσι άφθαρτα στον χρόνο τον έρωτα,

το πάθος, την αγωνία για το άγνωστο, τον διαρκή αγώνα των ανθρώπων για επιβίωση. Με έντονα τα ίχνη της φθοράς οι 2 πόλεις οι 2 κόσμοι με ανεξίτηλες πολιτιστικές, ιστορικές και πολιτικές πορείες στο χρόνο, στάθηκαν πηγή έμπνευσης σε μια δημιουργική και νοσταλγική περιδίνηση εικόνων.   Σαν έτοιμος από καιρό, 

σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει....    Κ.Π.Καβάφης.

"Νο Depth of Field" 2014 

Νο Depth of Field, 2014, 4:00min 

H Αντίληψη περιγράφει τους πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι λαμβάνουν πληροφορίες από το περιβάλλον τους, επιτρέποντάς τους να το γνωρίζουν. H Νόηση, ή ο τρόπος που οι άνθρωποι κατανοούν το περιβάλλον, γίνεται μέσω της άμεσης αισθητηριακής εμπειρίας, σε συνδυασμό με τις αναμνήσεις και εμπειρίες από το παρελθόν. Κατά τον Μπόρχες υπάρχουν τρεις χρόνοι και αναφέρονται όλοι στο παρόν. Το παρόν εκείνο που αντιλαμβανόμαστε, το οποίο γίνεται άμεσα παρελθόν, και είναι εύθραυστο· Το παρόν του παρελθόντος, δηλαδή το παρελθόν όπως το αντιλαμβανόμαστε στο εδώ και τώρα και αναφέρεται στην μνήμη· τέλος, το παρόν του μέλλοντος, δηλαδή ό,τι ελπίζουμε και ό,τι φοβόμαστε. Το έργο είναι ένας πειραματισμός μεταξύ της αισθητηριακής εμπειρίας, των αναμνήσεων, των συμβολισμών και των φόβων,  δημιουργώντας μια ουτοπία που αφορά το "παρόν", τη ρήξη με το οικείο και τη σύλληψη μιας νέας χωροχρονικής ετερότητας.

Η χρήση εικόνων στις οποίες έχει αφαιρεθεί κάθε περιττή λεπτομέρεια με τη βοήθεια παλλόμενων φωτεινών led, επιβάλλει έναν τρόπο ανοικτό τρόπο ερμηνείας της φόρμας και κατ’ επέκταση της αφήγησης. Σε αυτό συνηγορούν και οι πειραματισμοί του Pierre Schaeffer στην ηλεκτροακουστική μουσική σύνθεση (έργο «5 etudes de bruits, etude aux objets (1948) Face A») στην οποία χρησιμοποίησε τους ηχογραφημένους ήχους τραίνου, ως συνθετική αφετηρία και στάθηκε πηγή έμπνευσης για την  δημιουργία του έργου «Νο Depth of Field».

"frames" 2006-13

Επιτοίχια βιντεοεγκατάσταση αποτελούμενη από 10 λευκά μόνιτορ.

In this video installation, we record virtual scenes which imply the human presence, and it includes a small amount of monitors in which of them plays a rudimentary movement in loop. The way of presentation (the frames) frame every «canvas» as a drawing in motion; while simultaneously the absence of sound, trying to press the visual medium to its threshold and blurring the distinction between painting and video as media.

Video installation "random e-motion" 2013

Συμμετοχή στο project "Φόβος Κενού" Θεσσαλονίκη.

Bιντεοεγκατάσταση από τους ΝΤΕΞΗ ΣΤΕΛΙΟ -ΒΟΥΝΑΤΣΟΥ ΜΥΡΤΩ -ΓΕΡΟΘΑΝΑΣΙΟΥ ΣΥΝΘΙΑ ΑΣΠΡΙΔΗ ΣΤΕΦΑΝΟ.

video Installation.

"the wave"2012

A reference to Hokusai, 2012 video Installation

A dual synchronized projection Video Installation. Duration 02:12  min (in loop).   Short project’s analysis.

“lola”  2012

Επιτοίχια βιντεοεγκατάσταση με 10 μόνιτορ,  Εκθεσιακός χώρος Metapolis, Αθήνα.

"... η εποχή μας είναι η πρώτη που ζητάει την ομογενοποίηση όλων των ανθρώπων ως προϋπόθεση της ύπαρξής τους"1. Απαιτεί τη συμμόρφωση στους κανόνες της ομάδας, στις απαιτήσεις ενός τεχνοκρατικού περιβάλλοντος ακόμα και αν αυτές έρχονται σε σύγκρουση με τα "πιστεύω" και την συνείδηση μας. Ζώντας απόλυτα προγραμματισμένοι και προσαρμοσμένοι, σχεδόν υπνωτισμένοι από το γενικό κλίμα ελέγχου των «θέλω» και των αναγκών μας, μοιάζουμε με κούκλες, που δεν μπορούν να ανταποκριθούν ή να αλληλεπιδράσουν. Είμαστε "η κοινωνία της κούκλας"2. Μέσα σε αυτό το κομφορμιστικό πλαίσιο συμπεριφοράς, μήπως οι θεωρούμενες εκτροπές-βλάβες, οδηγούν σε φαινόμενα, είτε επιτακτικής επανένταξης ή επαναφοράς μας στο σύστημα, είτε περιθωριοποίησης, τρέλας ή και απώλειας της ίδιας της ζωής;

2.Χορομίδου Δανάη, Μηχανικότητα: η κοινωνία της ‘κούκλας’ και η θεωρία των διαπροσωπικών σχέσεων, 30/3/2012

"gooduye blue sky" 2013 

                           Επιτοίχια βιντεοεγκατάσταση με 3 μόνιτορ

Wir? (2000)

        Βιντεοεκατάσταση με τρείς συγχρονισμένες προβολές, διάρκειας 4min 23sec.

To ποίημα Anna Blume του Kurt Schwitters γίνεται αφετηρία για την δημιουργία του έργου αυτού. “Εγώ, μου, Εσύ, Εμείς;” (Ich, meiner, Du, Wir? – Deiner Dich!).
Σε ένα τρίπτυχο προβολών με τίτλο «wir?» (εμείς;), μέσα από εναλλασσόμενα θραύσματα εικόνων και ήχων, δημιουργείται μια κυκλική και ταυτόχρονα αποσπασματική αφήγηση γύρω από τη σχέση ενός ζευγαριού. Στο επιλεκτικά απογυμνωμένο από χρώματα και αντικείμενα τοπίο, κυριαρχεί μόνο το κόκκινο χρώμα. Η κάμερα παραμένει ακίνητη και καταγράφει μια πορεία γύρω από τον προσωπικό χρόνο των δύο performer. Παρακολουθεί ασφυκτικά τις κινήσεις και τις δράσεις τους. Μέσα από μια σειρά στερεοτυπικών εικόνων καθημερινότητας και παράδοξους τρόπους επαφής, η επικοινωνία παραμένει πάντα μετέωρη και αμφίβολη. Το έργο φέρνει στο προσκήνιο την αμφισβήτηση για τους ρόλους των δύο φίλων, για τις στερεοτυπικές σχέσεις, για τους τρόπους συνύπαρξης, για το “εμείς”, για το “μαζί”.

"POST BODY"  2011

duration 1min, in loop.

Η διαμόρφωση μιας νέας αντίληψης για την μορφή και το περιεχόμενο της φύσης αλλά και της αντίληψης του ίδιου του ανθρώπινου σώματος, τείνει να δημιουργήσει μια διαρκεί σχέση αποξένωσης-ενσωμάτωσης μεταξύ τους, μέσα στην οποία άλλοτε το σώμα γίνεται μέρος και προέκταση της φύσης και άλλοτε εκτοπίζεται από αυτήν ως ξένο σώμα. 

Σημεία αναχώρησης και προορισμοί, δρόμοι περάσματα – σημεία προοπτικής – διέξοδοι αδιέξοδα. Θέσεις μετέωρες που πολλές φορές ταυτίζουν την ακινησία με την κίνηση, την σιωπή με το θόρυβο στο νέο διαμορφωμένο τοπίο, όπου οι ουμανιστικές αξίες έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα.

"00-03"     2002

Video. Duration 2min13sec.
The body which stays still in the water forces the emotions into wakefulness.
It’s a silent scream: Give me air to breath.

"0001"    2002